मै माथि चढेर आफुखुशि बाटो भन्ठाने ।
म भने एक छाक मेरो परिवारको निम्ति,
आधा म, आधा साहु भन्दा साटो भन्ठाने ।
कुन अन्न हो कुन भुस हो चिन्दैन् धनी,
मेरै पसिनालाई उनीहरुले माटो भन्ठाने ।
संसारनै विचित्रको छ, कहाँ के हुदैन,
सुख दुख मात्र भन्दै फाटो भन्ठाने ।
छरिएको मनलाई बुटुलेर माला बनाउँ
द्धन्द्रव पछि शान्ति ल्याउँदा काटो भन्ठाने ।
No comments:
Post a Comment